Gaz doskonały
Do podstawowych założeń modelu gazu doskonałego należą następujące postulaty:
1. objętość cząsteczek gazu jest zaniedbywalnie mała w porównaniu z objętością naczynia, w którym się znajdują – cząsteczki gazu traktowane są jako punkty materialne, czyli obiekty obdarzone masą, posiadające nieskończenie małe rozmiary,
2. cząsteczki gazu znajdują się w ciągłym, chaotycznym ruchu,
3. cząsteczki gazu ulegają wybitnie sprężystym zderzeniom (całkowita energia cząsteczek nie ulega zmianie podczas zderzeń),
4. brak wyróżnionego kierunku ruchu w przestrzeni zderzających się cząsteczek gazu,
5. brak międzycząsteczkowego oddziaływania pomiędzy cząsteczkami gazu.
W praktyce zawsze obserwuje się odchylenia od stanu doskonałego, które są tym większe, im większa jest gęstość gazu, tj. im cząsteczki znajdują się jedna bliżej drugiej i im silniej wzajemnie na siebie oddziałują ( gazy rzeczywiste ).
Stan fizyczny danej ilości jakiegoś gazu charakteryzują trzy wielkości: temperatura \( T \), prężność (ciśnienie) \( V \) i objętość \( p \). Wielkości te związane są zależnością \( f \) ( \( p,V, T \)) = 0, którą nazywamy równaniem stanu gazu. Równanie stanu gazu doskonałego wynika z trzech praw: Prawo Boyle'a-Mariotte'a, Prawo Gay-Lussaca i Prawo Avogadra.
Moduł został opracowany na podstawie [1] oraz [2].
Bibliografia
1. G. Barrow: Chemia fizyczna, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 19732. A. Bielański: Chemia ogólna i nieorganiczna, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1977